त्यो दिन यसरीनै शुरू भएको थियो.रात भर गड्याङ्ग गुडुङ्ग र पानी पारी रह्यो.सबेरै काममा पुग्नु पर्र्थ्यो तर टेलीफोनमा सेटअप गरेको अलार्मले धोका दियो.काममा ढिलो पुग्नु भन्दा बिरामीको निहु पार्नु सजिलो भएकोले काममा गईएन.कोठामा कम्प्यूटर खोलेर भान्छामा चियाको लागी दूध र पानी बसाले.कम्प्युटरको जालोमा अल्झिदा उता भान्छाको दूध पानी उम्लेर गएको बास्ना कोठामा प्रबेश गर्यो हतारिदै भान्छामा पुगेर बाकि रहेकोसेतो दूध पानीलाई चिया र चिनीले रंगाए.यता जालोमा देखिएका साथीसंगीहरू एकैछिन मेसेज फ़र्काउन ढिलो भएकोमा कराउदै थिए…उनीहरुलाई मेरो परिबेशमा गड्याङ्ग गुडुङ्ग छ .केही डढेको छ. केही तातो पनि छ भन्ने आभाष समेत थिएन
खाना खाने समयमा चोकको चाइनीज रेस्टुरेंट बाट चिकेन तेरियाकी मगाए.खाना आयो डेलिभरी कर्तालाई ७५ रुपैया टिप्स दिए उ नियाउरो मुख लागाउदै फर्कियो.खानाको बट्टा खोल्छु त चिकेनको सट्टा बीफ रहेछ के गुनासो गर्नु भनेरबिफलाई पन्छाएर बाकि रहेको सागपात र भात खाए.खाना पछि म बाहिर निस्किए सहरको रमझम हेर्न. तर ट्रेन चढेको केहि समयमा ट्रेनमा खराबी आयो भनेर भित्र सुरुंगमा आधा घन्टा जस्तो सस्ती खाइयो.पछि आपतकालीन अबस्थामाबस लिएर जानु पर्ने खबर आए पछि अलपत्र यात्रुहरू बसको खोजीमा भोतारिए.हो त्यहि अलमलमा उनिसंग भेट भो,
उनले कहा जान लागेको भनेर सोधिन मैले यतै कतै भने पछि उनले पनि यतै कतै भनिन.हामी बस चढेऔ .बसबाट फेरी ट्रेनमा चदनु पर्छ रे..बसको हल्लाले मैले उनको कुरा तेती बुझ्न सकिन तर भिडहरुमा मैले उनको भाब भने प्रस्ट बुझे. बसबाट ओर्लेर हामी अर्को ट्रेन चढेऔ.ट्रेन एकोहोरो कर्कसलाग्दो आवाजमा दौडी रहेको थियो भने हामी बिचमा मौनता थियो. ट्रेन कहिले जमीन मुनि कहिले जमीन माथि दौडिन्थ्यो तर हाम्रा आँखा हामी बिचमा मात्रै सिमित थियोहामी ट्रेनबाट ओर्लियौ एउटा पुरानो बस्ती नजीक. ट्रेन हाम्रो टाउको माथिबाट दौडी रह्यो.उनले मलाई उनको गुड तीर लगिन.घरको पछाडी पट्टी उनको गुड्मा छिर्ने ढोका रहेछ,
उनको घरको पर्खालमा बिभिन्न होर्डिंग बोर्ड र सुचानाका पोस्टरहरू थिए.उनको गुडको बहिर do not enter भने ट्राफ़िकको साइन बोर्ड थियो.छेउमै no parking र तेसै गरी all vehicle will be towed by owner एक्स्पेंसेस ठुलो अक्षरमा लेखिएको थियो .
हामी भित्र छिरेपछि पानी दर्कीयो.गयाङ्ग गुडुंग बढ्यो.केहि बेर पछि पानी रोकियो.उनी त्यहि बसिनम बाहिर निस्किए.उनको गुंड बाट निस्कदा one way लेखिएको साईन आँखामा ठोकियो. रात पर्यो .त्यो दिन त्यसै गरी बितेको थियो..
खाना खाने समयमा चोकको चाइनीज रेस्टुरेंट बाट चिकेन तेरियाकी मगाए.खाना आयो डेलिभरी कर्तालाई ७५ रुपैया टिप्स दिए उ नियाउरो मुख लागाउदै फर्कियो.खानाको बट्टा खोल्छु त चिकेनको सट्टा बीफ रहेछ के गुनासो गर्नु भनेरबिफलाई पन्छाएर बाकि रहेको सागपात र भात खाए.खाना पछि म बाहिर निस्किए सहरको रमझम हेर्न. तर ट्रेन चढेको केहि समयमा ट्रेनमा खराबी आयो भनेर भित्र सुरुंगमा आधा घन्टा जस्तो सस्ती खाइयो.पछि आपतकालीन अबस्थामाबस लिएर जानु पर्ने खबर आए पछि अलपत्र यात्रुहरू बसको खोजीमा भोतारिए.हो त्यहि अलमलमा उनिसंग भेट भो,
उनले कहा जान लागेको भनेर सोधिन मैले यतै कतै भने पछि उनले पनि यतै कतै भनिन.हामी बस चढेऔ .बसबाट फेरी ट्रेनमा चदनु पर्छ रे..बसको हल्लाले मैले उनको कुरा तेती बुझ्न सकिन तर भिडहरुमा मैले उनको भाब भने प्रस्ट बुझे. बसबाट ओर्लेर हामी अर्को ट्रेन चढेऔ.ट्रेन एकोहोरो कर्कसलाग्दो आवाजमा दौडी रहेको थियो भने हामी बिचमा मौनता थियो. ट्रेन कहिले जमीन मुनि कहिले जमीन माथि दौडिन्थ्यो तर हाम्रा आँखा हामी बिचमा मात्रै सिमित थियोहामी ट्रेनबाट ओर्लियौ एउटा पुरानो बस्ती नजीक. ट्रेन हाम्रो टाउको माथिबाट दौडी रह्यो.उनले मलाई उनको गुड तीर लगिन.घरको पछाडी पट्टी उनको गुड्मा छिर्ने ढोका रहेछ,
उनको घरको पर्खालमा बिभिन्न होर्डिंग बोर्ड र सुचानाका पोस्टरहरू थिए.उनको गुडको बहिर do not enter भने ट्राफ़िकको साइन बोर्ड थियो.छेउमै no parking र तेसै गरी all vehicle will be towed by owner एक्स्पेंसेस ठुलो अक्षरमा लेखिएको थियो .
हामी भित्र छिरेपछि पानी दर्कीयो.गयाङ्ग गुडुंग बढ्यो.केहि बेर पछि पानी रोकियो.उनी त्यहि बसिनम बाहिर निस्किए.उनको गुंड बाट निस्कदा one way लेखिएको साईन आँखामा ठोकियो. रात पर्यो .त्यो दिन त्यसै गरी बितेको थियो..
